ΦΡΟΪΝΤ ΚΑΙ ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ

Η θεμελιώδης υπόθεση που καθοδηγεί την ανάγνωση που κάνω στις "Τρεις μελέτες" έχει ως εξής: οι πρώιμες εκδοχές του κειμένου περιλαμβάνουν μια οιονεί ψυχαναλυτική ερμηνεία της σχέσης ανάμεσα στη σεξουαλικότητα, την παθολογία και την "κανονικότητα". Συνεπώς, η παθολογία εμφανίζεται σαν αναγκαία και αναπόφευκτη ανεπάρκεια της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι που η "κανονικότητα" (η "ψυχική υγεία") δεν μπορεί πια να ορίζεται με θετικό τρόπο.
Οι μεταγενέστερες εκδόσεις είναι πολύ λιγότερο παθοαναλυτικές. Η παθολογία δεν αντιμετωπίζεται πια ως αναγκαίο και δομικό ελάττωμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντίθετα, θεωρείται μια δευτερογενής τροποποίησή της η οποία μπορεί και πρέπει να αποφεύγεται. Έτσι η σεξουαλικότητα φαίνεται να αποκτά ξανά όλα τα χαρακτηριστικά του ενστίκτου και γίνεται εφικτό να δοθεί ένα ουσιαστικό και οριστικό -καθώς και αναπόφευκτα κανονιστικό και εγγενώς συντηρητικό- περιεχόμενο στην έννοια της "κανονικότητας".