Ο Εντουάρντο Ντε Φιλίππο ήταν Ιταλός συγγραφέας και ηθοποιός που γεννήθηκε στη Νάπολη της Ιταλίας στις 24 Μαΐου του 1900, νόθο παιδί του μεγαλύτερου ναπολιτάνου πρωταγωνιστή, συγγραφέα και σκηνοθέτη εκείνης της εποχής, του Εντουάρντο Σκαρπέτα και της Λουΐζα Ντε Φιλίππο, ηθοποιού στο θίασο του Σκαρπέτα.

Έγραψε κείμενα ποικίλου περιεχόμενου. Το παλιότερο είναι το Farmacia di turno το οποίο εκδόθηκε το 1920 και ανήκει στην συλλογή Cantata dei giorni pari 1. Άλλο σημαντικό του έργο είναι Natale in casa Cupiello 2, το οποίο έγραψε το 1931 για τον θίασο Molinari. Ο Ντε Φιλίππο το 1932, δημιούργησε τον θίασο «I De Filippo» ο οποίος διαλύθηκε το 1944, όταν ο αδερφός του, Πεπίνο Ντε Φιλίππο, ακολούθησε καριέρα στον κινηματογράφο.

Ύστερα από μια περίοδο πνευματικής κρίσης εξαιτίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και λόγω της απόφασης του Πεπίνο να ακολουθήσει διαφορετική επαγγελματική πορεία, επιστρέφει δυναμικά το 1948 αγοράζοντας το μισοκατεστραμμένο θέατρο San Ferdinando 3, επενδύοντας όλα του τα χρήματα στην ανακατασκεύη του. Το θέατρο εγκαινιάστηκε τον Γενάρη του 1954 με το έργο Palummela zompa e vola. Σιγά σιγά παίχτηκαν τα έργα του στην σκηνή του θεάτρου του, όπως επίσης και πολλών άλλων ναπολιτάνων συγγραφέων.

Πολλά από τα χαρακτηριστικά του θεάτρου του Ντε Φιλίππο ανάγονται στο πολιτιστικό και λογοτεχνικό κλίμα αυτών της μεταπολεμικής εποχής. Υπάρχει εμφανέστατα ένας ρητός νοτιοκρατισμός. Έχει ελάχιστη σχέση με τον σύγχρονό του νεορεαλισμό. Ωριμάζοντας μέσα από μακρόχρονη και σκληρή εξάσκηση ως ηθοποιός, στην διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, έκανε θησαυρό εμπειρίας το ναπολετάνικο θέατρο των Εντουάρντο Σκαρπέτα και Ραφαέλε Βιβιάνι. Η πιο σημαντική γραμμή των τάσεων του, κινείται σε μια κατεύθυνση παραμορφώνοντας οπτικά την ίδια την ζωή. Σε αυτό το σημείο το κωμικό και το τραγικό στοιχείο διαπλέκονται αδιάρρηκτα και η ενδεχόμενη ρεαλιστική λεπτομέρεια, με μια ικανότητα σχεδόν αλάνθαστη, επαναφέρεται στο υπαρξιακό καλούπι που την προσδiόρισε.

Η γλώσσα του θεάτρου του Εντουάρντο ήταν η ναπολιτάνικη διάλεκτος, γιατί όπως έλεγε ο ίδιος δεν μπορούσε να γράψει σε άλλη γλώσσα. Στα ιταλικά θα ήταν σαν να έγραφε σε μια ξένη γλώσσα. Οι ηθοποιοί που διάλεγε ήταν όλοι Ναπολιτάνοι και συνήθως άνθρωποι που είχε δουλέψει πολύ καιρό μαζί τους, είχε δεσμό μαζί τους. Ενώ άφηνε στους ηθοποιούς αρκετή ελευθερία λόγω του ότι ήταν μπασμένοι σε αυτό το είδος της Commedia Dell’ Arte, (χωρίς ωστόσο να έχουν φοιτήσει σε καμία θεατρική σχολή), επέμενε σε ορισμένα πράγματα, όπως να μην παρατραβούν ορισμένα αστεία.