Ο Δημήτριος Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο, γιος του Ιωάννη Χατζόπουλου και της Θεοφάνης Στάικου και μικρότερος αδερφός του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Είχε ακόμη μια μεγαλύτερη αδερφή την Αλεξάνδρα και τέσσερα μικρότερα αδέρφια, το Γεώργιο, την Ασπασία, το Ζαχαρία και τον Αγαμέμνονα. Φοίτησε για μερικούς μήνες στο Γυμνάσιο του Μεσολογγίου και μετά από μετεγγραφή σε Λύκειο της Κέρκυρας. Στη συνέχεια έφυγε για την Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα στην αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, στη φιλοσοφική και τη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπουδές φιλολογίας, αισθητικής και κοινωνιολογίας πραγματοποίησε και σε χώρες της Ευρώπης, όπου έζησε για δεκαπέντε περίπου χρόνια. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1890 με τη δημοσίευση του αυτοβιογραφικού διηγήματος Τα πρώτα δάκρυα στο περιοδικό Εικονογραφημένη Εστία, ενώ την ίδια περίοδο συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό Παρνασσός και την εφημερίδα Το Άστυ, όπου χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Μήτσος και Μποέμ αντίστοιχα. Εκδότης του χιουμοριστικού περιοδικού Ημερολόγιον του ποδόγυρου (1896-1900) και του σημαντικού λογοτεχνικού περιοδικού Ο Διόνυσος (1901-1902 από κοινού με τον Γιάννη Καμπύση), ο Δημήτριος Χατζόπουλος ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία, συνεργαζόμενος με πολλές αθηναϊκές εφημερίδες (Νέα Ελλάς, Η Καθημερινή, Σκριπ, Χρόνος, Εσπερινή, Ανεξάρτητος, Ακρόπολις κ.α.), στις οποίες υπέγραφε με διάφορα ψευδώνυμα και δημοσίευε άρθρα, συνεντεύξεις, χρονογραφήματα και ταξιδιωτικά κείμενα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διορίστηκε σε ανώτερη θέση της Αγροτικής Τράπεζας και εγκατέλειψε τη συγγραφή. Πέθανε στις Σέρρες, κατά τη διάρκεια περιοδείας του στη Βόρειο Ελλάδα. Το συγγραφικό έργο του Δημήτριου Χατζόπουλου τοποθετείται στην ελληνική παραγωγή του τέλους του προηγούμενου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του εικοστού. Με σημείο εκκίνησης το δημοτικισμό του Ψυχάρη και τις ηθογραφικές αναζητήσεις της γενιάς του ’80 ο Χατζόπουλος οδηγήθηκε στη συνέχεια του έργου του σε μια γλωσσική αναδίπλωση στο χώρο της καθαρεύουσας και έστρεψε το θεματικό και αφηγηματικό προβληματισμό του στο χώρο της σύγχρονής του ευρωπαϊκής λογοτεχνίας με επιρροές από τα ρεύματα του νατουραλισμού, του αισθητισμού, του συμβολισμού αλλά και από τη φιλοσοφία του Νίτσε και την πολιτική θεωρία του σοσιαλισμού, την οποία και ασπάστηκε κατά τη διάρκεια του μακρόχρονου ταξιδιού του στη Γερμανία το 1903.