Ο έρως, βεβαιώνει ο Edgar Morin, «είναι κάτι "ενιαίο", όπως ένας τάπητας που έχει υφανθεί με εντελώς διαφορετικά και διαφορετικών προελεύσεων νήματα». Αυτό εξηγεί τη χαρμοσύνη του έρωτος που συνυφαίνεται από την οδύνη και τον πόνο, από τον λόγο και την αφωνία, από τον μύθο και τη γλώσσα. Διότι και πάλι με τα λόγια του Morin, ο έρως «έπεται και συγχρόνως προηγείται του λόγου». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το ερωτικό συναίσθημα, μας λέει, είναι απολύτως πρωτογενές και δεν ανάγεται σε κανένα άλλο. Μάλιστα, ο Simmel αμφιβάλλει αν το ερωτικό συναίσθημα προέρχεται από εξωτερικό αντικείμενο. Ενδεχομένως να προέρχεται από εσωτερική ανάγκη, έτσι ώστε όταν θέλουμε να ερωτευθούμε, να έχουμε ήδη αρχίσει να βρισκόμαστε στην κατάσταση του ερωτευμένου. Η ψυχή κατέχει τον έρωτα ως έσχατη πραγματικότητα και αυτό, από δυνάμει που είναι, κάποια στιγμή ενεργοποιείται. Ενδεχομένως να έρχεται η κατάσταση του έρωτα πριν καν έρθει το εξωτερικό αντικείμενο που θα λειτουργήσει αμέσως μετά σαν αφορμή της».