Αδαής γαρ και θρασύς (ω... τα πάθη, η νεότης...)

μου ζητούν να περιγράψω - αχ οποία αθωότης! -

ποιο το πόνημα που γραφω; Ποια η αιτία; Η αξία;

Όραμα είχα πανανθρώπινο, γράφω για τη Φιλία;

"Σκέψου να μεγαλουργήσει!" τις ακούω να ψιθυρίζουν

"τη γενιά της να αφήσει άφωνη" και μου θυμίζουν

Καρακάξες στο κλουβί τους δίχως ήλιο και τροφή,

Αχ, οι άνθρωποι οι ανέραστοι, πως κρώζουν μοναχοί...

Γνώμες βάζω στο υγί, να ζυγίσω τα γρατά μου:

Μια οκά και μια δραχμή άξιζαν τα μετρικά μου!

Ποιήματα, πονήματα, λίβελοι, φαύλοι κύκλοι

Μα μια στιγμή - χρωματιστή η ζωή, και μου ανήκει!

Ευθαρσώς σκήπτρο ασπάζω, αυτοχρίζω συγγραφέα

μια το κρητικό το άχτι, δυο τα λόγια μου τα ωραία:

"Πεζά ποιήματα" λοιπόν η ευτυμηγορία

Αποχωρώ αθόρυβα, βορά εις τα θηρία...

Με ένα υστερόγραφο κλείνει αυτή η σελίδα:

Ο έρως πάντα κατακτά ην πάσα κορασίδα.

Μικρά γαρ τα ερωτικά, δεν έχουν παρωπίδας...

Αν εαυτόν γνωρίσετε μέσα εις τας σελίδας,

Χαμογελάστε κρυφά, πείτε "βρε πως τα λέει!"

Παραδεχθήτε ευκρινώς οέρως πως σας καίει!

Μια μνεία στείλτε εύφημον, τη θετική σας σκέψη,

Εμπόδιο στο κάρμα μου, πριν να με ξεπαστρέψει!

Πεζά Ποιήματα, το λοιπόν. Καλή ανάγνωση.