Η «Ένωση των Κομμουνιστών», μια διεθνής εργατική Ένωση, που στις τοτινές συνθήκες μπορούσε φυσικά να 'ναι μονάχα μυστική, στο Συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο το Νοέμβρη του 1847, ανέθεσε στους υποφαινόμενους να συντάξουν ένα διεξοδικό θεωρητικό και πρακτικό πρόγραμμα του κόμματος, που προοριζόταν για δημοσίευση. Έτσι γεννήθηκε το παρακάτω Μανιφέστο, που το χειρόγραφό του ταξίδεψε στο Λονδίνο για να τυπωθεί, λίγες βδομάδες πριν από την επανάσταση του Φλεβάρη.
Δημοσιεύτηκε πρώτα στα γερμανικά και τυπώθηκε τουλάχιστο σε δώδεκα διαφορετικές εκδόσεις σ' αυτή τη γλώσσα, στη Γερμανία, στην Αγγλία και, στην Αμερική. Στα αγγλικά, για πρώτη φορά βγήκε στα 1850 στο Λονδίνο, στον «Κόκκινο Δημοκράτη», μεταφρασμένο από τη δίδα Έλεν Μάκφαρλαν και στα 1871 βγήκε στην Αμερική τουλάχιστο σε τρεις διαφορετικές μεταφράσεις. Στα γαλλικά βγήκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, λίγο πριν από την εξέγερση του Ιούνη του 1848, και τελευταία δημοσιεύθηκε στο «Σοσιαλιστή» της Νέας Υόρκης. Ετοιμάζεται τώρα μια άλλη μετάφραση. Στα πολωνικά βγήκε στο Λονδίνο λίγο ύστερα από την πρώτη γερμανική έκδοση. Στα ρωσικά βγήκε στη Γενεύη στη δεκαετία 1860-70. Και στα δανικά μεταφράστηκε επίσης αμέσως ύστερα από την έκδοσή του.
Όσο πολύ κι αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες στα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, οι γενικές αρχές που εκτέθηκαν σ' αυτό το Μανιφέστο διατηρούν γενικά και σήμερα όλη τους την ορθότητα. Μερικά μέρη θα μπορούσαν εδώ και εκεί να διορθωθούν. Η πρακτική εφαρμογή αυτών των αρχών, εξηγεί το ίδιο το Μανιφέστο, θα εξαρτηθεί παντού και πάντα από τις υπάρχουσες ιστορικές συνθήκες και γι' αυτό δεν αποδίδεται καθόλου ιδιαίτερη σημασία στα επανασταστικά μέτρα που προτείνονται στο τέλος του ΙΙ μέρους. [