Δόστε μου την άδεια νά σας ξιστορήσω τή ζωή μου δέ θά σας χασομερήσει πολύ αυτή ή ιστορούλα, καί νά τήν μάθετε-είναι απαραίτητο. Εγώ είμαι τρυποκάρυδο, ένα έκθετο, ένας παράνομος καρπός ποιός μέ γέννησε άγνωστο, μέ είχαν ρίξει δέ στό κτήμα του κύρ-Δόσεφ, στό κεφαλοχώρι Σοκόλιε του δήμου Κρασνογλίνσκ. Η μάνα μου -ή κάποιος άλλος- μέ είχε ακουμπήσει στό πάρκο των αφεντάδων, απάνω στά σκαλοπάτια του παρεκκλησίου, όπου ήταν θαμμένη ή γριά κυρά-Δόσεβα, καί μέ βρήκε ο Δανήλος Βιάλοφ, κηπουρός. Είχε πάει τό πρωί στό πάρκο, καί άξαφνα βλέπει: -μπροστά στήν πόρτα του παρεκκλησίου σάλευε ένα μωρουδάκι, τυλιγμένο μέσα σέ κουρελόπανα, καί τριγύρω του πηγαινορχόταν κλεφτά ένας σταχόμαυρος γάτος. Μέ τό Δανήλο έζησα ώς τά τέσσερά μου χρόνια, επειδή όμως ήταν κι αυτός πολυφαμελίτης, έτρωγα όπου έβρισκα, κι άν τύχαινε νά μή βρω τροφή, -βάιζα, βάιζα κι αποκοιμόμουν θεονήστικος